خزان تمامی ندارد

خزان تمامی ندارد وقتی گرمی دستانت را حس نمی کنم . خورشید بی رمق است وقتی حرارت نگاهت را از من دریغ می کنی
گل زیبایی ندارد وقتی خنده بر لبانت نمی شکند ای هستی بخش با قدرت رود زندگی را دوباره جاری کن .
امروزوقت عاشقی است .لحظه ی دلدادگی است . فردا دیراست چون شاید نیاید .امروز مال ماست .چرا با عشق ان را متبرک نکنیم؟
چرا ساده نگیریم دوستت دارم را ؟دوستت دارم با قواعد پرواز . رها به سویت پرواز می کنم و در این اوج گیری مستانه فرشته ها را جا می گذارم .
را هم جا می گذارم . ساقه ای بود از یک گل نیلوفر ابی
که خود از باغ دلم
به تمنای نگاهی چیدم

---

دلم به وزن آفرینش گرفته است ... حدیث جدایی یا نزدیکی نیست ... ! قدر یکدیگر را نمی دانیم ... در دنیایی کوچک هر یک به اندازه قلب خویش گرفتاریم ... « از هیچ کس نمی پرسند چه هنگام می تواند خدانگهدار بگوید ... از عادات انسانیش نمی پرسند ... از خویشتنش نمی پرسند ... » کاشکی مثل روزهای عید هر روزمان را .. هر لحظه مان را لبریز از عشق قناعت گونه صرف می کردیم ... و بین دلهایمان این همه گله دیوار نشده بود ... کاشکی روزهای واپسین عاشقی فرصتهای غنیمتمان بود ... یکدیگر را می فریبیم .. دل خویش را یک بار هم که دریایی می کنیم طوفانی میشود ! می خورد به صخره ها می تازد... ویران می کند ... چرا ما یاد نگرفته ایم قانون وفاداری را .... چرا سخت شده است گذشت و گذشتن و دوست داشتن و دوست داشته شدن بی شائبه ... بی محابا ... بی پروا ... دلم گرفته است به وزن آفرینش 

برایت خاطراتی بر روی این دفتر سفید نوشتم

که هیچکسی نخواهد توانست چنین خاطرات شیرینی را

برای بار دوم برایت باز گوید.

چرا مرا شکستی ؟چرا؟

اشعاری برایت سرودم

که هیچ مجنونی نتوانست مهربانی و مظلومیت چهره ات را توصیف کند

چرا تنهایم گذاشتی ؟چرا؟

چهره پاک و معصومت را هزار بار بر روی ورق های باقی مانده وجودم نگاشتم

چرا این چنین کردی با من ؟چرا؟

زیباترین ستارگان آسمان را برایت چیدم.

خوشبو ترین گلهای سرخ را به پایت ریختم.

چرا این چنین شد/؟چرا؟

من که بودم؟

که هستم به کجا دارم می روم؟